Czy rozmawiać z dzieckiem o śmierci ?

To niejednokrotnie rodzice zaszczepiają w dzieciach dziwny lęk przed śmiercią, przed jej nieuchronnością, a nie rozmawiając o tym powodują, iż może stworzyć się w dziecku przekonanie, że śmierć to temat tabu, rzecz dziwna bądź wstydliwa. Śmierć zwierzęcia powinna być częścią rozmowy o umieraniu w ogóle. W hodowanie zwierząt przecież wpisany jest element śmierci ukochanego zwierzaka naszego dziecka (szczególnie gdy weźmiemy pod uwagę długość życia wybranego gatunku).

Taka sytuacja to dobra lekcja życia dla naszego dziecka – z mądrą pomocą rodzica dziecko może nauczyć się reagować odpowiednio na stratę, a taka umiejętność na pewno mu się przyda. Nie może być tak, że dziecko jest w swoim cierpieniu i tęsknocie za ukochanym kotem samotne. Z obawy przed wyśmianiem ze strony „mądrych” dorosłych czy kolegów nie ujawnia czasami prawdziwych uczuć jakie są jego udziałem. Bojąc się reakcji innych udaje, że wszystko w porządku. Dzieci przecież często mają szczególnie bliskie stosunki ze swoim pupilem. Radość ze wspólnej zabawy i ogromna bezwarunkowa miłość powoduje, że zwierzęta mogą odgrywać istotną rolę w rozwoju emocjonalnym dziecka poprzez dawanie poczucia bezpieczeństwa i stabilności.

Gdy zwierzę umiera, reakcja dziecka nie zależy tylko od siły wzajemnych więzi, łączących dziecko i jego pupila, ale również od wieku dziecka i od tego, w jaki sposób rodzice pomogą poradzić sobie z tą trudną dla niego sytuacją.

Warto uzmysłowić sobie przede wszystkim, że smutek po stracie zwierzęcia to zupełnie normalne i w pełni uzasadnione uczucie, świadczące tylko o tym, iż dziecko ma umiejętność przywiązywania się i odczuwania adekwatnych do sytuacji emocji. Zgodnie z psychologią rozwojową do około piątego roku życia większość dzieci nie rozumie znaczenia śmierci.