Pomoc specjalistyczną udzielaną dzieciom ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu nazywamy terapią pedagogiczną. Ma ona postać zajęć dla dzieci i młodzieży, w czasie których pracuje się nad usprawnieniem czytania, pisania, ortografią oraz nad usprawnieniem zaburzonych funkcji leżących u podłoża dysleksji ( takich jak analizy i syntezy wzrokowej, słuchowej, koordynacji wzrokowo ruchowej, integracji percepcyjno-motorycznej).
Metodyka zajęć uzależniona jest od indywidualnych problemów dziecka i ich specyfiki ale zawsze oddziaływania te mają charakter korekcyjno-kompensacyjny. Charakter korekcyjny oznacza, iż w trakcie pracy terapeutycznej usprawniane być powinny zaburzone funkcje i charakter kompensacyjny, gdyż trzeba również wspomagać rozwój funkcji prawidłowych by mogły stać się one jak największym wsparciem dla deficytów dziecka.
Pomoc dzieciom dyslektycznym obejmuje również odpowiednią pomoc psychologiczną szczególnie w przypadku dzieci u których pojawiły się wtórne zaburzenia emocjonalne, wynikające z narastających niepowodzeń szkolnych i nieustannego braku sukcesu, mimo wkładanego wysiłku intelektualnego. Można zauważyć między innymi spadek motywacji do nauki, obniżenie poczucia własnej wartości, lęki, nerwowość, ogromną niechęć do szkoły i samej nauki, niskie aspiracje, strach przed wyzwaniami. Terapia jest jednak tym skuteczniejsza, im wcześniej zostanie podjęta. Ważny jest także stopień zaangażowania ucznia, jego motywacja do pracy oraz ilość czasu przeznaczonego na zajęcia.
System pomocy terapeutycznej (składa się z pięciu poziomów) w Polsce jest bardzo klarowny i dostosowany do dzieci z różnym stopniem nasilonych trudności. Należy podkreślić jednak, że nie funkcjonuje prawidłowo z powodu braku dostępności wszystkich form pomocy. I tak:
Pierwszy poziom: pomoc udzielana przez rodziców pod kierunkiem nauczyciela (na podstawie opinii psychologiczno-pedagogicznej) skierowana jest ona do dzieci z niewielkimi trudnościami. Dziecko wykonuje wybrane ćwiczenia w domu i szkole,
Drugi poziom: jeśli trudności są bardziej nasilone to dzieci powinny być objęte udziałem w zajęciach w zespole korekcyjno-kompensacyjnym w szkole (przez nauczyciela o specjalistycznym wykształceniu, tzw. „reedukatora” lub terapeuty pedagogicznego).
Trzeci poziom: to opieka dla dzieci, które wymagają indywidualnej i poszerzonej pomocy terapeutycznej (uczęszczanie do poradni).
Czwarty poziom: klasy terapeutyczne, zgodnie z rozporządzeniem o pomocy psychologiczno-pedagogicznej, klasy te mogą powstawać w szkołach na wniosek zainteresowanych osób (nauczyciel, psycholog, rodzice), w swym programie obowiązkowo mają zajęcia z terapii pedagogicznej.
Piąty poziom: stacjonarne oddziały terapeutyczne skierowane są do uczniów z bardzo nasilonymi objawami, potrzebujących intensywnej i długotrwałej terapii.
Warto wiedzieć, że celem terapii pedagogicznej jest nie tylko podniesienie efektywności uczenia się, ale również niezmiernie ważne jest wspomaganie rozwoju emocjonalnego, budowanie wiary we własne siły ucznia. Ćwiczenia mają służyć również poprawie koncentracji uwagi i pamięci. Terapia grupowa pokazuje dodatkowo uczniom, że nie są w swym problemie odosobnieni.
Pomoc w postaci terapii pedagogicznej jest po prostu dzieciom dyslektycznym niezbędna, wielu rodziców jednak bagatelizuje jej potrzebę, szczególnie, że efekty są nierzadko słabo widoczne (szczególnie na początku). Opłacanie dzieciom ze specyficznymi trudnościami w nauce korepetycji jest bezcelowe, nierzadko powoduje dodatkowy stres dziecka. Najważniejsze zasady, od których uzależnione są efekty pracy to rozpoczęcie jej jak najwcześniej oraz systematyczna praca zarówno w szkole, poradni jak i w domu (lepiej pracować częściej a krócej). Niezbędna to tego jest dobra współpraca terapeuty i rodzica.
Trwa wysyłanie Twojej oceny...
