Przede wszystkim prawnik musi posiadać odpowiednie przygotowanie. Załóżmy, że częściowo przygotuje się on na studiach.
Reszty dopełnić jednak powinny pewne cechy i umiejętności, które należy samemu w sobie dostrzec lub je rozwinąć. Jak wiadomo prawnicy muszą posługiwać się nieskazitelną polszczyzną. Obracają się bowiem w tonie dokumentów pisanych fachowym językiem prawa, sami także tworzą dokumenty zgodnie z panującymi procedurami. Powinieneś więc wziąć pod uwagę to, by już teraz przykładać się do języka polskiego w szkole. Przydać się tu także może znajomość filozofii i historii. Związane są one wszakże z prawem, ponieważ jest to jedna z najstarszych nauk. Na filozofii opierają się także przepisy, które powstają zgodnie z panującymi w danym kraju normami moralnymi. Po trzecie warto nie przywiązywać się zbytnio do wizerunku adwokatów z seriali. W Polsce praca prawnika wcale nie wygląda tak przyjemnie. Realia są takie, że każdy adwokat musi kierować się przepisami i prowadzi sprawy czasem nawet niezgodnie ze swoimi przekonaniami. Szczególnie, gdy przyznawana jest sprawa z urzędu. Wtedy nie liczy się twoja wiara w to, że ktoś jest winny. Występujesz w roli obrońcy i musisz zrobić wszystko, by swego zdania bronić. Podobnie prokurator, choćby widział okoliczności łagodzące, zawsze będzie musiał mówić przeciw. I tu moralność nie ma zastosowania. Po drugiej stronie masz prokuratora, a od podejmowania decyzji jest sąd. Taka praca.
Istnieje pogląd, że aby zostać prawnikiem należy mieć tak zwane plecy. Jest to zwykły stereotyp, gdyż w prawie polskim wyraźnie zapisane jest, iż każdy kto zdał egzamin na aplikację musi zostać na nią przyjęty. Legendą są więc opowieści o tym, by próbować mogli tylko synowie czy krewni właścicieli kancelarii.
Trwa wysyłanie Twojej oceny...
