Wychowanie dzieci - jakich błędów unikać cz. 2

3.Brak konsekwencji

Brak konsekwencji to najczęściej popełniany błąd przez rodziców. Konsekwencja oznacza kierowanie się przyjętymi zasadami i logiką. Jeśli ustalisz jakąś zasadę i mówisz dziecku jakie będą konsekwencje jej nieprzestrzegania to musisz postępować zgodnie z tym co powiedziałeś. Dziecko, gdy zauważy, że wycofujesz się z tego, co powiedziałeś w pozostałych sytuacjach też będzie chciało sprawdzać czy uda mu się przekroczyć ustalone granice. Jasne zasady dają dziecku poczucie bezpieczeństwa, potrafią przewidzieć co może się wydarzyć i potem potrafią przenieść te zasady w życie poza domem. Trzeba pamiętać o tym, iż zasady powinny być wprowadzane przez oboje rodziców i oboje powinni się z nimi zgadzać.

4.Pułapki komunikacji

Umiejętność komunikowania się w rodzinie to bardzo ważna umiejętność, która sprawia, iż dziecko ma poczucie, że jest słuchane, że może porozmawiać z rodzicem o tym co się dzieje, a to wpływa na jego poczucie bezpieczeństwa.

Komunikacja z dzieckiem może mieć charakter otwarty lub zamknięty. Oczywiste jest, że więcej korzyści przynosi komunikacja otwarta. Komunikacja zamknięta to najczęściej krytyka, porady ze strony rodzica i stosują je osoby, które wchodzą w rolę rodzica autorytarnego, pouczającego, obwiniającego lub bagatelizującego.

Natomiast otwarta komunikacja wymaga aktywnego słuchania ze strony rodzica. Początek stanowi tutaj stworzenie w dziecku przekonania, iż rodzic jest po to, aby go wysłuchać. Następnie słuchanie to należy uczynić uważnym, czyli zauważamy to co dzieje się na poziomie treści, ale także na poziomie uczuć i odzwierciedleniu tych uczuć – po prostu powiedzeniu co zauważasz, sprawdzeniu czy to, co ty zauważasz jest zgodne z tym, co czuje Twoje dziecko.

Należy pamiętać także o tym, że oprócz komunikacji werbalnej istnieje również komunikacja niewerbalna i jest ona nośnikiem wielu istotnych informacji.

5.Wyręczanie dziecka

Niezależnie od tego jakim jesteś rodzicem, Twoje dziecko w życie będzie trafiało na trudności, problemy, które trzeba rozwiązać. Niektórzy widząc swoje dziecko w takiej sytuacji, chce ją rozwiązać za nie. Takie działanie pozbawia dziecko możliwości uczenia się, popełniania błędów, uzależnia od rodzica, czasami, szczególni u nastolatków, wzbudza niechęć do rodzica.

Oczywiście są sytuacje, w których udział rodzica jest niezbędny, ale wtedy w działanie te powinno być zaangażowane także dziecko. Takie podejście uczy dziecko współpracy oraz zwiększa jego poczucie sprawczości i odpowiedzialności za własne życie.

6.Wprowadzanie dyscypliny pod wpływem emocji

Podstawowym błędem jest wprowadzanie dyscypliny w momencie zdenerwowania. Lepiej jest odczekać, pozwolić opaść emocjom i wtedy zastanowić się co mogłoby poprawić sytuację. W sytuacjach zdenerwowania strony bardziej zajmują się atakiem, prowadzeniem bitwy, osiągnięciem zwycięstwa niż chęcią rozwiązania problemu. Oprócz tego, w takich sytuacjach używamy słów, których potem żałujemy, np. wyzwisk, przekleństw. Pod wpływem emocji rodzice często sięgają po kary, których nie są w stanie wyegzekwować. To obniża ich autorytet, a w dziecku buduje się przekonanie, że to, co mówisz to nieprawda, że tylko tak sobie gadasz. Pamiętać należy o tym, że dyscyplina nie jest wprowadzana po to, aby udowodnić kto ma rację, ale po to, aby dać dziecku informacje zwrotne o jego zachowaniu i nauczyć je czegoś.

7.Wymaganie od dziecka, aby robiło to, co mówimy, a nie to, co robimy

Pamiętaj o tym, że dziecko uczy się głównie poprzez naśladowanie i to nasze działania docierają do niego szybciej niż nasze słowa. A my czasami robimy rzeczy niezgodne z tym, co przekazujemy dziecku i chcemy, aby dziecko nadal zachowywało się zgodnie z naszymi słowami. Pamiętam ze swojego doświadczenia, jak ustaliłam ze swoim synem, że jak gra na komputerze to nie może oglądać telewizji. Któregoś dnia sprzeciwił się temu, a ja przypomniałam mu o zasadzie. On wtedy odpowiedział, ale ty piszesz na komputerze i oglądasz telewizję.