Dziecko osiąga już pozycję tzw. „niedźwiadka”, czyli potrafi unieść miednicę i tułów do góry, opierając się na dłoniach i stopach i utrzymać ją. W tej pozycji maluch balansuje ciałem, odpycha się rączkami i przemieszcza się do tyłu, czyli zaczyna raczkować. Natomiast gdy maluch zaczyna odpychać się nóżkami i w tym momencie odrywa rękę od podłogi, a przeciwległa noga zaczyna się także przesuwać w przód, to zaczynamy mieć do czynienia z czworakowaniem dziecka. Jest to bardzo ważny etap w rozwoju naszego smyka, gdyż dzięki czworakowaniu kształtują się reakcje równoważne, maluch ćwiczy naprzemienność ruchów – co pozwala na prawidłową współpracę prawej i lewej półkuli mózgowej, wzmacnia siłę mięśniową m.in. w obrębie kończyn górnych. Ponadto pozycja czworaczna jest wstępem do prawidłowej pozycji siedzącej, a także siadu na piętach.

Rozwój pozycji czworonożnej jest możliwa m. in. dzięki tzw. reakcji spadochronowej (reakcja obronna polegająca na wyprostowaniu kończyn górnych i dolnych oraz uniesieniu głowy, w odpowiedzi na szybkie zbliżenie ciała dziecka w kierunku podłoża twarzą skierowaną w dół), która u niektórych dzieci pojawić się dopiero około dziewiątego miesiąca życia.

U ośmiomiesięcznego malucha coraz bardziej rozwija się rozumienie mowy. Potrafi dopasować odpowiednie słowo do konkretnej rzeczy. Gdy pytasz, gdzie jest kaczuszka, dziecko stara się odszukać ją wśród swoich zabawek. Rozpoznaje także imiona najbliższych mu osób. Dziecko dobrze rozwinęło mowę niewerbalną, komunikując swoje potrzeby za pomocą gestów, mimiki twarzy. Dobrą rzeczą jest nazywanie przez nas głośno komunikatu, który chciał przekazać nam nasz smyk. Z jednej strony, by upewnić się czy właśnie o to mu chodziło, z drugiej ucząc znaczenia kolejnych słów, wyrażających jakieś potrzeby, uczucia.

Dziecko staje się małym odkrywcą i chętnie zagląda w miejsca niekoniecznie do tego przeznaczone. Przegląda szafki, szuflady, a interesujące go przedmioty nadal najpierw poznaje za pomocą zmysłu smaku i dotyku. Obecnie maluch potrafi odnaleźć zabawkę, która jest już całkowicie przykryta kocem. Lubi potarzać taką czynność wielokrotnie.

Maluch potrafi okazywać swoją frustrację, gdy coś dzieje się nie po jego myśli, np. gdy wypadnie mu zabawka z ręki, lub kiedy chce wykonać jakąś trudną dla niego czynność. Oprócz okazywania lęku w stosunku do nowopoznanych osób, boi się czasami nowych miejsc, czy też przedmiotów. Lęk okazuje płaczem, odwraca lub chowa główkę w ramiona rodziców.

Czasem okazuje także negatywne emocje w stosunku do osób z bliższego otoczenia. Takie zachowanie może być wynikiem tzw. lęku separacyjnego przed rozstaniem z matką. Dziecko, u którego nawiązana została więź emocjonalna z matką obawia się rozłąki i odczuwa je jako stan zagrożenia. Lęk separacyjny jest prawidłowym etapem rozwoju u dzieci między siódmym a jedenastym miesiącem życia.

Około ósmego miesiąca życia u dziecka można zauważyć pierwsze objawy nieśmiałości. Ponieważ potrafi dobrze odróżniać osoby znajome od nieznajomych, zaczyna nabierać dystansu. Nie jest już tak otwarte i spontaniczne w kontaktach społecznych w stosunku do obcych osób. Jest to okres, w którym rodzice powinni zwrócić szczególną uwagę, by towarzyszyć maleństwu w chwili poznawania nowych ludzi. Bo dziecko, zamiast rozwijać prawidłowe wzorce relacji społecznych od stopniowego poznania, poprzez nabieranie do drugiej osoby zaufania zacznie wycofywać się z kontaktów.