CO TO JEST ADHD?

Obecnie w piśmiennictwie światowym oficjalnie używa się dwie nazwy: w popularnej i powszechnie używanej Klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego ( DSM- IV), jest mowa o „Zespole nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi”. W proponowanej przez Światową Organizację Zdrowia międzynarodowej klasyfikacji chorób ( ICD- 10 ) występuje termin- zespół hiperkinetyczny. Jak zwał tak zwał, ale problem istnieje i coraz więcej rodziców spotyka się z nim.

Etiologia tego zjawiska nie została w pełni wyjaśniona, ale jedno jest pewne, podłoże genetyczne ma tutaj ogromne znaczenie. Czyli jeśli tata ma ADHD, to dziecko ma duże szanse obciążenia genetycznego. Częściej przypadłość występuję u chłopców niż u dziewczynek. Jest to stosunek 2: 9, z przewagą chłopców oczywiście.

Nadpobudliwość można w dużym uproszczeniu sprowadzić do odmiennej pracy mózgu, która uniemożliwia dziecku kontrolowanie swoich zachowań, a więc kontrolowanie uwagi i ruchów.

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi jest schorzeniem neurologicznym, którego prawdopodobną przyczyną są zaburzenia działania dwu substancji uczestniczących w przekazywaniu pobudzeń w układzie nerwowym (tak zwanych neuroprzekażników ).

Nie jest prawdą, że choroba rozwija się pod wpływem błędów wychowawczych, stylu życia, diety czy też samotności jednego z rodziców. Choć te czynniki mogą nasilić objawy choroby.

Dziecko nadpobudliwe nie ma czegoś za dużo. Ma za mało zdolności do wewnętrznej kontroli hamowania .Tak rozumiana nadpobudliwość jest pewną stałą cechą dziecka, może oczywiście ulec zmianie w miarę jak dziecko dorasta. Wiadomo również ,że postać agresji, nerwowości, impulsywności, która towarzyszy ADHD z wiekiem łagodnieje. Niestety okres dojrzewania bywa wzmożonym w typowe objawy przypadłości. Co się dziwić? Dla zwykłego nastolatka jest to burzliwy okres, a co dopiero dla takiego z problemami koncentracji uwagi.

Objawy charakterystyczne dla ADHD:

-Zaburzenie uwagi powoduje, że dzieci gorzej radzą sobie w szkole.
Osiągają gorsze wyniki i popadają w konflikty zarówno z nauczycielami jak i kolegami. Bardzo często objawy tej przypadłości są już dostrzegalne między 5 a 7 rokiem życia. Jednak to dopiero w szkole, przy natłoku obowiązków, przymusowi siedzenia w jednym miejscu, problem zostaje wyraźnie rozpoznany. Takie dzieci bardzo łatwo rozpraszają się pod wpływem czynników zewnętrznych. Samochód za oknem, czy nawet trel ptaszka może być problemem podczas odrabiania pracy domowej. Kolorowe opakowanie po ciastkach, czy wazon z kwiatami. Dlatego aby pomóc dziecku w skupieniu się, należy wyeliminować wszelkie czynniki rozpraszające. Okno powinno być zamknięte, a biurko uprzątnięte.

-Nadmierna impulsywność, sprawia iż dziecko z ADHD najpierw robi, a potem myśli o konsekwencjach swojego czynu.
Często wykonuje polecenie bez zrozumienia instrukcji, nie wysłuchawszy jej do końca. W klasie nie potrafi czekać na nagrodę lub karę. Biega po klasie, wspina się po drabinkach, na meble, ciągle wstaje z ławki.

-Nadmierna ruchliwość.
Mówimy coś do dziecka a ono jest już w innym pokoju. Często ma problemy z pracą domową, bo nie zdąży jej zanotować. Dzieci nadpobudliwe znacznie częściej doznają urazów niż ich rówieśnicy. Nie potrafią zorganizować sobie czasu, ciągle gubią jakieś rzeczy. Zwykła czynność jak czekanie w kolejce jest wielkim wyzwaniem dla osoby z zespołem nadpobudliwości. Cicha zabawa też jest problemem. Zwracanie uwagi młodemu człowiekowi, że zachowuje się niestosownie może mieć agresywny oddźwięk, co też jest charakterystyczne dla tej przypadłości.

Co robić?

• Aby możliwe było normalne funkcjonowanie, ważne jest ustalenie jasnych zasad i panujących reguł. Co można a czego się zabrania.

• Polecenia powinny być wydawane przyjaznym tonem, ale stanowczo. Należy się do dziecka zwracać po imieniu, aby konkretnie wiedziało, że chodzi o nie. Jeśli zasługuje na karę lub upomnienie, zrób to od razu. Aż 65% dzieci, które trafiają do lekarza ma trudności z  posłuszeństwem i wykonywaniem poleceń. Niestety są to objawy typowe. Dlatego polecenia powinny być jasne i klarowne. Drogi rodzicu nigdy nie mów: „ Bardzo cię proszę drogi synku pozbieraj swoje ubrania z podłogi” tylko „ Janek posprzątaj spodnie i sweter”. Znaczenie to samo, ale treść zawiera o wiele mniej elementów, które dziecko musi usłyszeć i zapamiętać.
  
  

Jeśli jednak dziecko jest bardzo żywe, nieuważne, impulsywne, ale ono samo i wszyscy wokół nie uważają tego za problem i są zadowoleni, to dziecko takie na pewno nie jest nadpobudliwe.