Dysleksja istnieje odkąd ludzie zaczęli posługiwać się pismem jako narzędziem służącym do porozumiewania się. Jednak pierwsze próby opisania i zdiagnozowania tego zjawiska obserwuje się dosyć późno bo dopiero w XIX w.
Problemem tym jako pierwsi zajęli się lekarze szkolni i okuliści. W 1853r. W.Wild opublikował w „Practical Observetions of Aural Surgery” swoje spostrzeżenia odnośnie dzieci, które mimo braku wystąpienia urazów mózgu mają zaburzenia pisania i czytania podobne do tych jakie obserwuje się u dorosłych pacjentów po przebytych urazach mózgu. Następnie w „British Medical Journal” angielski lekarz P.Morgan (1896) opisał stadium przypadku 14-letniego chłopca, u którego zaburzenia w czytaniu i pisaniu utrzymywały się pomimo wielu dodatkowych ćwiczeń. Autor nazwał te zaburzenia „wrodzoną ślepotą słowną”.
Duży wkład do badań nad zaburzeniami dyslektycznymi włożył neuropatolog S.T.Orton (1925). Początkowo zajmował się dorosłymi chorymi na afazję, u których na skutek uszkodzenia mózgu doszło do utraty lub zaburzeń czynności językowych jak czytanie i pisanie. Później jednak w 1925r. zwrócił uwagę na podobieństwo objawów zaburzeń afatycznych z tymi, które miały dzieci u których nie wykryto objawów uszkodzenia lub defektów mózgu. Na tej podstawie wysnuł tezę, iż zaburzenia czytania i pisania mogą mieć charakter wrodzony.
Pierwsze prace odnośnie specyficznych trudności w opanowaniu umiejętności czytania i pisania na gruncie polskim ukazały się w okresie międzywojennym. Do badaczy zajmujących się tym zagadnieniem w tamtym okresie należeli: W.Sterling, R.Uznańska, St.Bychowski. Jednak większe zainteresowanie tym problemem obserwuje się dopiero po II wojnie światowej. W latach 60-tych prace nad zaburzeniami dyslektycznymi rozpoczął : Zakład Higieny i Psychiatrii Dziecięcej PAN kierowany przez H.Dąbrowskiego, oraz Katedra Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego pod kierownictwem H.Spionek. W późniejszych latach dołączył do nich: Uniwersytet Gdański oraz Uniwersytet Jagielloński w Krakowie.
Trwa wysyłanie Twojej oceny...
