Jeżeli i wy mówicie do dziecka dwoma różnymi językami i chcielibyście poszerzyć swoją wiedzę na temat dzieci „bilingwalnych”, to mam nadzieję, że ten artykuł podsunie wam kilka pomysłów pracy ze swoja pociechą i będzie w stanie rozwiać choć kilka najistotniejszych dla was wątpliwości.
Kiedy zdecydowaliśmy się z mężem na dziecko, nurtowała mnie pewna myśl, która zwykle nie zaprząta większości rodziców.
Jak moje przyszłe dziecko poradzi sobie z tym, że jego tatuś mówi zupełnie innym językiem, niż jego mamusia.
Choć od wielu lat uczę właśnie małe dzieci języka obcego i zdawałoby się mam już sporą wiedzę również o dzieciach „biligwalnych” to jednak i tak szukałam wszędzie gdzie się da wiadomości dotyczących nauki dziecka dwujęzycznego.
Były to zarówno opinie profesjonalne jak i zaczerpnięte z rozmów z innymi mamami, czy po prostu z internetu.
I okazało się, (rzecz wydawałoby się oczywista), że mój chłopczyk będzie mówił dwoma językami niezależnie od moich pragnień.
Ja mogę tylko sprawić żeby robił to z chęcią i w miarę poprawnie.
Jeszcze będąc na studiach oglądałam angielski program doświadczalny w którym kilkoro małych dzieci (w wieku od 3 do 5 lat), za pomocą specjalnego programu komputerowego, wyróżniało słowa angielskie (w języku mamy) od słów hiszpańskich (w języku taty). Wszystkie dzieci zrobiły to bezbłędnie i nawet słowa których teoretycznie nie powinny jeszcze znać, nie sprawiły im kłopotu.
Wniosek do jakiego doszli naukowcy to taki, że dziecko „bilingwalne” jest
w stanie oddzielić słowa mówione w dwóch różnych językach już około drugiego roku życia. Co pozwala nam również przypuszczać, że w przyszłości nasze dziecko z łatwością będzie w stanie porozumiewać się z obojgiem rodziców nie mieszając jednocześnie dwóch różnych języków.
Obserwując mojego trzyletniego chłopca mogę powiedzieć z całą pewnością, że choć w większości posługuje się on językiem polskim (między innymi z racji swojego zamieszkania) to bez problemu rozumie i wykonuje polecenia wydawane mu przez tatę (mówiącego po angielsku). Czyli, we wczesnym etapie rozwoju, dziecko rozróżnia i wyłapuje sens słów pochodzących z różnych języków, ale nie zawsze idzie to w parze z jego możliwościami werbalnymi.
Szczególnie jeśli jeden z języków jest językiem dominującym.
W moim przypadku dziecko mieszka w Polsce, ludzie z jego otoczenia w większości posługują się językiem polskim i oprócz tego, chodzi on do polskiego przedszkola.
Dwuletnia Alinka, córeczka mojej przyjaciółki, lubi tłumaczyć polskie pytania, które mama zadaje, jej holenderskiemu tatusiowi. Robi to bezbłędnie.
Przykład ten mówi nam o jeszcze jednej ważnej rzeczy, że dziecko będzie starało się komunikować z każdym ze swoich rodziców w jego ojczystym języku. (oczywiście nie zawsze tak musi być).
A co jeśli dziecko miesza słowa?
To również można wytłumaczyć.
Jeśli dziecko czegoś potrzebuje i chce coś wyrazić, zawsze posłuży się słowami, które zna. I tak na przykład, jeśli zna słowo “lody” w jednym języku, a nie zna go w drugim, użyje słowa w języku, które zna. Nie oznacza to, że się myli; wykorzystuje po prostu cały zasób znanych sobie słów, żeby przekazać ważną dla siebie informację.
Wiele dzieci (w tym i mój synek), wiedząc, że ich rodzic, bądź rodzice umieją mówić w obu językach może również mówić do nich w obu językach.
My możemy starać się mówić do dziecka w swoim ojczystym języku.
To jest oczywiście jedna z metod, ale ja przychylam się właśnie do niej, uważając, że jeśli będę mówiła do dziecka w swoim języku mam wtedy większą szansę na korygowanie jego błędów. Mogę obserwować i wpływać na rozwój jego słownictwa, nie bojąc się przy tym omyłki. Jest to również ważne jeśli chodzi o poprawną wymowę słów. Rozmawiając z kilkoma logopedami zwrócili mi oni na to szczególną uwagę. Bo przecież nawet jeśli rodzic umie bardzo dobrze mówić w tym drugim języku, nigdy nie będzie tak dobry jak native speaker.
Trwa wysyłanie Twojej oceny...
